«اولیور هاردی» اگرچه با وزن بالای 150 کیلو، شکم بر آمده، صورت گوشتالو  و کلاه و لباسی که انگار دو یا سه سایز برایش کوچک است، هنوز و پس از گذشت 61 سال از مرگش، می‌تواند شما را بخنداند اما خودش معتقد بود بدون وجود زوج هنری اش- استانلی لورل - کمدین به حساب نمی‌آید.
پس تعجب نکنید اگر گزارش امروزمان بهانه‌اش فقط سالروز درگذشت «اولیور هاردی» باشد اما شخصیت هایش، زوج کمدینی باشند که با خلق شخصیت «لورل و هاردی» سال‌های سال، بی رقیب، قهرمان و رکورد دار خنداندن انسان‌ها بودند.

■ رشته حقوق
ژن بازیگری داشت با اینکه در میان اعضای خانواده و گذشتگانش نشانه‌ای از هنرمندی و بازیگری دیده نمی‌شد! «اولیور بیب هاردی»،  سال 1892 از پدر انگلیسی و مادر اسکاتلندی در «هارلم» به دنیا آمده بود، پدرش نظامی و از جمله سربازانی بود که سلامتی‌اش را در جنگ از دست داده و بعدها مشغول کار در یک شرکت خصوصی شده بود. به جز خانواده و نیاکان در میان خاطرات، رخدادها و آرزوهای کودکی و نوجوانی هم نشانه یا ردی از کمدین شدن به چشم نمی‌خورد. مدتی حضور در یک کالج نظامی، بی علاقگی به درس خواندن، علاقه به آواز، کلاس‌های تئاتر و... همه مشغولیات و خاطرات دوران کودکی و نوجوانی‌اش را تشکیل می‌دهند. نخستین طنز زندگی‌اش شاید همین بود که در دانشگاه «جورجیا» حقوق می‌خواند اما بیشتر از علاقه به شرکت در کلاس‌های درس، در کارگاه‌های آواز خوانی حاضر می‌شد و آواز می‌خواند. می‌گویند صدای خوبی داشت و حتی در برخی از فیلم‌هایی که نامشان را نمی‌دانیم، روی فیلم آواز هم خوانده است.

■ هم اتاقی چارلی چاپلین
«استن لورل» نام واقعی‌اش چیز دیگری است. زادگاهش هم بر خلاف قُلِ دیگرش، در انگلستان بود و با وجود اینکه جثه کوچک تری نسبت به «اولیور هاردی» داشت اما دوسال از او بزرگ‌تر بود. ژن بازیگری‌اش را از پدرش به ارث برده بود که بازیگر، نمایشنامه نویس و مدیر تئاتری سرشناس بود. «آرتور استنلی جفرسون» از 16 سالگی که برای نخستین بار در تئاتر بازی کرد، درس و مدرسه را رها کرد و کنار دست پدر مشغول به کار شد. سال 1910 برای اولین بار همراه اعضای شرکت هنری «فرد کارنو ادویل» به آمریکا رفت و می‌گویند در این سفر مدتی را با «چارلی چاپلین» هم اتاقی بود و همین همنشینی سبب شد سبک بازیگری چاپلین روی او تأثیر بگذارد. در سفر دوم در این کشور ماندگار شد و در این زمان با ایفای نقش هایی که بدل «چارلی چاپلین» بودند و با تقلید از او، کمی تا قسمتی مشهور شده بود. جالب اینکه در همین سال هم «اولیور هاردی» در آمریکا وارد عرصه بازیگری تئاتر شد. 

■ گذشته غمبار
کودکی نسبتاً تلخ و غمبار که با مرگ پدرش همراه بود، حادثه تلخ‌تر غرق شدن برادرش در نوجوانی و تلاش بی ثمری که «اولیور» برای نجات دادنش کرده بود، حضور در کالج نظامی و بعد هم درس‌های سخت و زمخت رشته حقوق، کمتر شانسی برایش باقی گذاشته بود که جوان اهل «هارلم» روزی بتواند در زمینه بازیگری موفقیتی کسب کند و یا تبدیل به کمدینی سرشناس بشود. می‌ماند آن هیکل چاق و چله و میمیک خاص صورتش که البته از نگاه استودیوهای سینمایی پنهان نماند و عاقبت «هاردی» جوان را وادار کرد با وجود علاقه و استعدادی که در موسیقی و خوانندگی داشت سر از این استودیوها در بیاورد.

■ 9 همسر!
به اندام کوچک و صورت همیشه بیگناهش نگاه نکنید. اینکه خیلی وقت‌ها دیده‌اید، «هاردی» با اتکا به هیکل گنده و قیافه حق به جانب و همه چیز دانش، از «استانلی» قلدرتر و همه کاره‌تر به نظر می‌آید، شما را گول نزند. زندگینامه شان را که در برخی سایت‌ها نگاه کنید می‌بینید، «لورل» ریزه میزه نه تنها در ورود به عالم بازیگری گوی سبقت را از دوست و همراه عظیم الجثه‌اش ربوده بلکه در ازدواج هم او را پشت سر گذاشته است. جالب است بدانید که او پس از ازدواج نخست در سال 1919، هفت سال بعد برای دومین بار، هشت سال بعدش برای سومین بار، چند سال بعد برای چهارمین بار و خلاصه در سال 1946 برای ششمین و آخرین بار ازدواج می‌کند و تا 21 سال بعد و هنگام مرگ به همسر ششمش وفادار می‌ماند! همه این‌ها در حالی است که «اولیور هاردی» طی سال‌های 1913 تا 1957 فقط و فقط سه بار ازدواج کرده است!

■ باور نکردنی است
اگر روزی موفق شوید فیلم‌های دیگری از «لورل» را بدون حضور «هاردی» تماشا کنید، بدون شک باورتان نخواهد شد که شخصیت فرز، چابک و سریعی که جا خالی دادن‌ها و دویدن هایش شما را می‌خنداند و البته سماجت و زیرکی‌اش حیرت زده تان می‌کند، همان «استنلی» خونسرد و کودن و البته دوست داشتنی است. او از سال 1913 که در آمریکا ماندگار شد تا پیش از همبازی شدن با «هاردی» در فیلم‌های کمدی زیادی ظاهر شد. در برخی از نخستین فیلم‌هایی که بازی کرد آن قدر خنده دار و پرتحرک ظاهر شد که تصمیم گرفت برای همیشه در ژانر کمدی باقی بماند. نام «لورل» را هم خودش انتخاب کرد چون به نظرش خیلی خنده دارتر از نام اصلی‌اش به نظر می‌رسید. 

■ یک موقعیت و سه خنده
سال 1917 برای نخستین بار و اتفاقی این دو نفر در یک فیلم همبازی شدند. «سگ خوشبخت» که اولین حضور همزمان این دو بازیگر را در خود داشت تا چهار سال بعد امکان اکران پیدا نکرد. بعد از نمایش هم البته موفقیتی به دست نیاورد و نتوانست سبب شهرت این زوج هنری بشود. زوج شدنشان ماند برای سال 1927 یا 28 و فیلم «دومین صد سال». در این زمان «لورل» نزدیک به 80 فیلم بازی کرده بود و برای خودش بازیگر سرشناسی در ژانر کمدی محسوب می‌شد. «هاردی» اما هنوز در بازیگری چندان مشهور نبود. ترکیب «لورل» ریزه میزه و لاغر و بیخیال با «هاردی» چاق که همیشه بابت خنگ بازی‌های رفیقش حرص می‌خورد، انگار معجزه کرد. آن دو با دستمزد هفتگی 75 دلار شروع به کار کردند تا کم کم به بامزه‌ترین زوج کمدی جهان تبدیل شوند. حتی بدون شوخی و حرف زدن هم، حضورشان در کنار هم خنده دار بود. طنز پیکرشناسی آن‌ها یعنی خنده خاموش، چشم‌های نمناک و موهای سیخکی «لورل»، هیکل چنین بزرگ، لباس‌های تنگ و نگاه‌های مستأصل «هاردی» حتی اگر نمی‌خواستید، شما را خود به خود به خنده وادار می‌کرد.«هال روچ»تهیه کننده موفق‌ترین آثار آن‌ها گفته است: اگر کمدینی در گودال بیفتد احتمال یک خنده وجود دارد اما اگر لورل و هاردی (معمولاً هاردی) بیفتند احتمال سه خنده وجود دارد... خنده به خود موقعیت، به چهره درد کشیده هاردی و به چهره بی گناه لورل. 

■ تکرار نشدنی ها
 در فیلم‌هایشان «لورل و هاردی» مدام در حال تسویه حساب با یکدیگرند. آن‌ها بدون هم از عهده کاری بر نمی‌آیند و زمانی هم که برای کاری به توافق می‌رسند، خرابکاری به بار می‌آورند. ناتوانی، دست و پا چلفتی بودن و کل کل کردن‌های مدامشان با هم که از جمله عوامل خنده آفرین فیلم‌هایشان است در واقع نتیجه هماهنگی و همکاری نزدیک شان در دنیای واقعی است. هماهنگی‌ای که منجر به خلق زوجی جدایی ناپذیر می‌شود و من و شما نمی‌توانیم یکی را بدون دیگری حتی تصور کنیم. همسر(نمی‌دانم چندم) «هاردی» در این باره گفته است: «او هیچ وقت خودش را به تنهایی خنده دار نمی‌دانست... از این بابت خود را وامدار لورل می‌خواند... هرگز خود را کمدین فرض نکرد و از این تلقی مردم در شگفت بود»! تاریخ سینما، پس از این دو نفر پر است از زوج‌های چاق و لاغر، خنگ و ابله و کوتاه و بلندی که سعی کردند با کپی برداری از «لورل و هاردی» موفقیت آن‌ها را تکرار کنند، اما هرگز به موفقیت آن‌ها نزدیک هم نشدند. سال 1952 «هاردی» مجبور شد وزنش را کم کند. این آخرین سال‌های همکاری آن‌ها بود. بیماری سراغش آمد سکته‌های پی در پی عاقبت پنج سال بعد او را از پای درآورد. «لورل» که در 106 فیلم در کنار او بود در مرگش بیتابی کرد و خودش نیز هشت سال بعد در وضعیتی فقیرانه از دنیا رفت. در وصیتنامه‌اش نوشته بود: اگر کسی در مراسم درگذشت من گریه کند دیگر با او صحبت نخواهم کرد! «باستر کیتون» کمدین بزرگ سینمای صامت درباره لورل گفت: نه چاپلین و نه من بهترین نبودیم، لورل بامزه‌ترین و بهترین بود...».